Wirus HIV atakuje układ immunologiczny, prowadzi do licznych pobocznych objawów m.in.:
- nerwobólów
- utraty apetytu
- nudności
- demencji
Często zmagające się ze śmiertelną chorobą osoby doświadczają depresji i lęków.
Łagodzące działanie medycznej marihuany zostało potwierdzone w zakresie wszystkich wspomnianych objawów, a dodatkowo nie obciąża wyniszczonego organizmu.
Jakie mogą być korzyści z przyjmowania medycznej marihuany u osób zakażonych HIV?
AIDS i HIV – charakterystyka oraz różnice
Nazwy AIDS i HIV często używane są zamiennie, jednak jest to błąd. HIV to ludzki wirus niedoboru odporności, który odpowiada za powstanie AIDS – nabytego zespołu niedoboru odporności. Zakażenie HIV nie przesądza o wykształceniu się AIDS, zwłaszcza jeśli zostanie wykryte odpowiednio wcześnie. Dlatego niezwykle ważne jest regularne badanie się.
Testy na HIV w wielu miastach dostępne są bezpłatnie, nie wymagają skierowania od lekarza ani wcześniejszego zapisu.
Wirus HIV łączy się z receptorami CD4 znajdującymi się na powierzchni większości komórek układu odpornościowego. Rozpoznawane są dwa jego rodzaje:
- HIV-1: ta odmiana wirusa jest znacznie bardziej rozpowszechniona (zwłaszcza w Europie i Ameryce) oraz łatwiej dochodzi do zakażenia, a następnie przekształcenia w AIDS.
- HIV-2: nosiciele odmiany HIV-2 stanowią zaledwie 2-3 proc. wszystkich przypadków. Przez 8-10 lat zakażenie może przebiegać bezobjawowo, jednak w tym czasie komórki wirusa bez przerwy się namnażają i zajmują coraz większy obszar układu immunologicznego.
AIDS stanowi ostatni etap zakażenia wirusem HIV, kiedy obniżona zawartość limfocytów osiąga krytyczne wartości. Układ immunologiczny nie jest w stanie walczyć z infekcjami, najmniejsze przeziębienie może doprowadzić do śmierci. Pojawiają się liczne objawy również ze strony innych narządów, postępuje ogólnoustrojowe wyniszczenie organizmu.
Ludzki wirus niedoboru odporności – sposoby zakażenia
Profilaktyka HIV nie tylko powinna obejmować regularne badania, ale także unikanie sytuacji mogących prowadzić do zakażenia. Wirus przekazywany jest poprzez płyny ustrojowe, takie jak:
- krew – w trakcie przetaczania krwi, używania tych samych strzykawek podczas dożylnego brania narkotyków lub słomek przy przyjmowaniu ich donosowo, wykonywania zabiegów typu piercing, tatuaż, a nawet golenie bez zdezynfekowania stosowanych narzędzi;
- sperma, płyn preejakulacyjny, wydzielina z pochwy lub odbytnicy – podczas kontaktów seksualnych (także oralnych) bez zabezpieczenia w postaci prezerwatywy;
- mleko matki lub płyn owodniowy – jeśli matka jest nosicielką wirusa HIV, dziecko może zostać zakażone podczas ciąży, porodu lub w okresie karmienia piersią;
- płyn mózgowo-rdzeniowy, stawowy, opłucnowy, osierdziowy, otrzewnowy.
Objawy HIV
Zakażenie HIV ma kilka etapów, które różnią się czasem trwania i intensywnością u każdej osoby.
Pierwszy, nazywany ostrą chorobą retrowirusową, ujawnia się najczęściej 2-3 tygodnie od momentu przedostania się wirusa do organizmu. Dotyczy około połowy zakażonych, u reszty okres ten przebiega bezobjawowo. Symptomy choroby retrowirusowej przypominają grypę lub przeziębienie, trwają zazwyczaj kilka tygodni i obejmują:
- gorączkę
- osłabienie
- powiększenie węzłów chłonnych
- bóle głowy, mięśni i stawów
- zapalenie gardła
- nocne poty
- biegunki
- objawy skórne, takie jak półpasiec i wysypka przypominająca różyczkę
- wrzodziejące zmiany w okolicach narządów płciowych, w jamie ustnej i przełyku
Drugi etap to faza przetrwałego uogólnionego powiększenia węzłów chłonnych. Wcześniejsze objawy ustępują dosyć nagle, pozostają jedynie w mniejszym lub większym stopniu powiększone węzły chłonne. Czasem można zauważyć również zwiększenie objętości wątroby i śledziony.
Trzeci etap, czyli faza utajenia, trwa najdłużej (ok. 8-10 lat) i przebiega bezobjawowo. Może występować zwiększona podatność na infekcje wraz z namnażaniem się komórek wirusa HIV w organizmie, jednak poza tym chory nie wykazuje żadnych symptomów.
Objawy choroby AIDS
Ostatnią fazą zakażenia HIV jest nabyty zespół niedoboru odporności, czyli AIDS. Podczas badania krwi można stwierdzić bardzo niską zawartość limfocytów w osoczu. W tym czasie ujawniają się często inne poważne choroby np. nowotwory, a niewielkie infekcje chory przechodzi bardzo ciężko.
Wśród objawów AIDS można wymienić:
- nocne poty
- problemy ze strony układu oddechowego – kaszel (czasem z krwią) i duszności
- wysypki skórne
- przewlekłe powiększenie węzłów chłonnych
- ostre biegunki
- grzybica układu pokarmowego
- kolki jelitowe
- dezorientacja
- wczesne oznaki demencji
- zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
- wypadanie włosów
Diagnostyka HIV i AIDS
Zakażenie HIV można stwierdzić poprzez wykonanie testu wykrywającego przeciwciała anty-HIV oraz antygeny p24.
W większych miastach znajdują się punkty diagnostyczne, w których test na HIV jest bezpłatny, anonimowy i nie wymaga skierowania od lekarza ani wcześniejszego zapisu.
Dla pełnej wiarygodności wyniku musi minąć minimum 3 miesiące od sytuacji potencjalnie niebezpiecznej, w której mogło dojść do kontaktu z nosicielem. Tyle czasu potrzeba na wytworzenie przeciwciał w organizmie.
Badanie krwi
Krew do badania pobierana jest zazwyczaj z żyły w zgięciu łokciowym lub – w przypadku tzw. szybkiego testu – z palca. Pierwszą metodę zaleca się u osób, które wykonują badanie po raz pierwszy w życiu lub zaistniała u nich możliwość kontaktu z nosicielem wirusa.
Na wyniki w zależności od punktu trzeba czekać od 1 do 3 dni. W przypadku testu z palca rezultaty są dostępne już w 15 minut. Ten sposób zalecany jest osobom, które regularnie poddają się badaniom w kierunku HIV i od ostatniego testu nie doświadczyły sytuacji grożącej zakażeniem. W wielu punktach jednocześnie wykonuje się diagnostykę w kierunku niektórych chorób wenerycznych m.in. kiły i rzeżączki.
W przypadku otrzymania pozytywnego (dodatniego) wyniku testu na HIV, konieczne jest potwierdzenie zakażenia tzw. testem potwierdzającym.
Leczenie HIV i AIDS
Przy odpowiednio wcześnie wprowadzonej farmakoterapii istnieje szansa, że zakażenie HIV nie przerodzi się w AIDS. Obecnie zalecane jest przyjmowanie jednocześnie trzech leków antyretrowirusowych (terapia HAART) z różnych grup:
- inhibitory proteazy (PI)
- nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (RTNI)
- nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (nRTNI)
- inhibitory integrazy (InSTI)
- inhibitory wejścia/fuzji (FI)
Największe znaczenie dla skuteczności farmakoterapii ma pierwsze pół roku. Po miesiącu leczenia należy wykonać badania określające liczbę limfocytów CD4, ilość komórek wirusa we krwi oraz biochemię i morfologię. Następnie testy kontrolne powinny być powtarzane co 3-4 miesiące. W zależności od ich wyników ustalane są dawki leków lub ewentualna wymiana preparatów na inne.
Refundacja leczenie
Obecnie leczenie HIV jest w pełni refundowane w Polsce. Farmakoterapia nie prowadzi jednak do całkowitego wyleczenia, a jedynie hamuje namnażanie wirusa i postępowanie choroby. Dlatego leki należy przyjmować do końca życia.
Medyczna marihuana w leczeniu HIV i AIDS
Wyleczenie HIV i AIDS za pomocą medycznej marihuany również nie jest możliwe, jednak jej przyjmowanie pomaga w łagodzeniu objawów choroby i skutków ubocznych farmakoterapii.
Wśród najczęstszych powodów zażywania kannabinoidów z konopi indyjskich u osób cierpiących na AIDS wymieniane są brak apetytu i bóle różnego pochodzenia.
Jednym z najbardziej obiecujących rezultatów jest wzmacnianie układu odpornościowego i przywracanie jego właściwych funkcji dzięki stymulacji receptorów CB1 i CB2. Niektóre badania potwierdziły hamujący wpływ kannabinoidów na replikację wirusa oraz zmniejszenie ilości cytokin zapalnych.
Szerzej przebadane zostało łagodzące działanie CBD i THC na objawy zakażenia HIV i skutki uboczne leków antyretrowirusowych. Wśród ankietowanych w 2005 roku chorych zażywających konopie indyjskie aż 97 proc. uczestników potwierdziło wzrost apetytu, a 94 proc. ulgę w bólu. Ponad połowa osób potwierdziła złagodzenie nudności, niepokoju, depresji, drętwienia lub drżenia mięśni, zmęczenia i zaparć.
Dzięki zwiększeniu apetytu, medyczna marihuana pomaga pacjentom cierpiącym na tę chorobę przybrać na wadze oraz zapobiega całkowitemu wyniszczeniu organizmu. Mocne leki stosowane w leczeniu HIV powodują liczne dolegliwości ze strony układu pokarmowego – nudności, wymioty, biegunki. Objawy te w dużym stopniu przypominają skutki uboczne chemioterapii i radioterapii – w celu ich złagodzenia również przepisywana jest medyczna marihuana. Poprawa apetytu i zmniejszenie nudności u zakażonych wirusem HIV widoczne były już po miesiącu przyjmowania leku opartego na THC.
Istotne w zmniejszaniu objawów okazało się również podawanie prawdziwej marihuany, a nie jej syntetycznych odmian.
Medyczna marihuana a HIV/AIDS – podsumowanie
AIDS jest jedną z chorób najbardziej wyniszczających organizm. Nic dziwnego, że jego leczenie wymaga zażywania dużej ilości bardzo silnych leków, a i tak nie prowadzi do całkowitego wyeliminowania wirusa.
Jednak kompleksowa terapia antyretrowirusowa umożliwia pacjentom funkcjonowanie, w początkowych stadiach schorzenia nie odbiegające w znacznym stopniu od normalnego. W tym celu konieczne jest stosowanie metod pomagających łagodzić skutki uboczne leków oraz objawy choroby, w tym medycznej marihuany. Alternatywna terapia ze względu na naturalne pochodzenia i rzadkie występowanie efektów ubocznych, wydaje się ona idealnym sposobem na wspomaganie leczenia i poprawę jakości życia chorych.
